W Polsce frisbee wciąż kojarzy się głównie z zabawą na świeżym powietrzu, do której nierzadko angażowani są czworonożni pupile. Tymczasem przed pięcioma laty Międzynarodowy Komitet Olimpijski oficjalnie uznał tę zręcznościową grę za dziedzinę sportu. Co więcej, trwają nawet dyskusje o włączeniu Ultimate Frisbee do grona dyscyplin olimpijskich!
Amatorska odmiana tej dyscypliny rzeczywiście nie wymaga wyrafinowanych umiejętności ani wygórowanych nakładów finansowych – ot, wystarczy kupić latający dysk za kilkadziesiąt złotych, zebrać się grupą przyjaciół i udać na otwartą przestrzeń. Aby jednak rywalizować na najwyższym poziomie, potrzebny jest zestaw kilku kluczowych cech, takich jak wytrzymałość, szybkość czy zręczność. Frisbee łączy bowiem w sobie elementy koszykówki, rugby, piłki nożnej i ręcznej.
Sama rozgrywka nie należy do skomplikowanych. Dwie siedmioosobowe drużyny stają naprzeciw siebie na boisku o wymiarach 100 × 37 metrów, choć w zależności od warunków i możliwości organizatorów meczu standardowe wymiary mogą ulegać drobnym zmianom. Wygrywa ta ekipa, która podczas kilkudziesięciominutowej potyczki zgromadzi więcej punktów lub przekroczy ustaloną wcześniej granicę. Jak je zdobywać? Wystarczy skutecznie łapać frisbee w strefie punktowej rywala, czyli tzw. zonie. Obie zony ulokowane są na końcach boiska i mają długość 18 metrów. Co ważne, zabronione jest bieganie z dyskiem – po jego złapaniu zawodnik musi zatrzymać się i bez oderwania nogi od podłoża wykonać w czasie nie dłuższym niż 10 sekund rzut do kolegi z zespołu. Oczywiście nie jest to takie proste, wszak w celnym zagraniu przeważnie stara się przeszkadzać przeciwnik. Poza przechwytem, zmiana posiadania może nastąpić w wyniku upadku dysku na podłoże, złapania go poza boiskiem lub strącenia na ziemię przez gracza drużyny broniącej.
Niewątpliwym atutem tej gry jest jej bezkontaktowy charakter. Dzięki temu nic nie stoi na przeszkodzie, aby w szranki stawali ze sobą mężczyźni z kobietami czy dorośli z dziećmi. Największą osobliwością, a jednocześnie różnicą w porównaniu ze sportami, z których frisbee się wywodzi, jest brak sędziów. Wszystkie kwestie sporne rozwiązują sami uczestnicy potyczki w myśl zasady fair play. Jeśli natomiast nie są w stanie dojść do porozumienia, sporne zagranie jest powtarzane.
Sympatycy ultimate frisbee, których liczbę szacuje się w naszym kraju na ledwie kilka tysięcy, marzą o tym, aby ich ukochany sport wreszcie znalazł się wśród dyscyplin olimpijskich. Na razie MKOl nie zdecydował się na takie rozwiązanie, dlatego miłośnikom latających dysków pozostaje emocjonowanie się potyczkami w ramach World Games, których organizatorem w 2017 roku był Wrocław (Polacy zakończyli wówczas zmagania we frisbee bez medalu – przyp. red.). W naszym kraju zawody o zasięgu krajowym przeprowadza Polskie Stowarzyszenie Graczy Ultimate – organizator Mistrzostw Polski w kategoriach Open i Woman, a także Młodzieżowych Mistrzostw Polski.
Znacznie więcej możliwości istnieje w Stanach Zjednoczonych, gdzie pasjonatów ultimate jest ponad 6 milionów! Za Oceanem swoją siedzibę ma też największa międzynarodowa organizacja pozarządowa zrzeszająca 80 krajowych federacji sportów frisbee – World Flying Disc Federation. W najwyższej klasie rozgrywek w USA (American Ultimate Disc League) udział biorą obecnie 22 ekipy, które najpierw rywalizują w trwającym od kwietnia do lipca sezonie zasadniczym, a najlepsze walczą później o zwycięstwo w fazie play-off, której kulminacją jest Final Four. Poza Ameryką fanów frisbee przybywa również w Australii czy Wielkiej Brytanii, zatem olimpiada z udziałem tej dyscypliny wydaje się kwestią czasu.
Zdjęcie wyróżniające: Wikipedia
