Polo niejedno ma imię – nietypowe odmiany elitarnej gry

Polo to gra, która rozgrywana jest konno na trawiastym boisku pomiędzy dwiema drużynami, po czterech zawodników każda. Posługują się oni charakterystycznymi długimi kijami (tzw. malletami), dążąc do umieszczenia białej, wykonanej z drewna kuli w bramce przeciwnika. Poza standardową wersją, do czynienia możemy mieć także z nietypowymi odmianami polo.

Polo – co to za sport?

Polo to sport, który powstał już w średniowieczu na terenach obecnego Turkmenistanu oraz Iranu. Początkowo nosił nazwę Sagol Kangjei. Na Stary Kontynent dyscyplina ta trafiła w XIX wieku za sprawą stacjonujących w Indiach wojsk brytyjskich, które nadały jej obecną nazwę. Co 3 lub 4 lata odbywają się Mistrzostwa świata w polo, które organizowane są przez Międzynarodową Reprezentację Polo. Pierwsze wydarzenie tego typu odbyło się w 1987 roku w Buenos Aires. Najwięcej mistrzowskich tytułów zdobyła do tej pory Argentyna.

Na czym dokładnie polega gra w polo?

Jej celem jest wbicie piłki o wielkości pomarańczy, przy pomocy kija – malleta, do bramki o szerokości 7,3 m. W grze biorą udział dwie drużyny, z których każda liczy po czterech zawodników poruszających się konno. Jako że jest to sport męczący i mocno urazowy, najczęściej wykorzystuje się tu konie pełnej krwi angielskiej lub konie argentyńskie. Wymiary trawiastego boiska do polo to 275 × 183 m. Rozgrywki odbywać mogą się także na tak zwanej arenie polo o wielkości 100 x 50 m. Wówczas w skład każdej drużyny wchodzi po trzech zawodników. Mecz obejmuje od 4 do 8 części, tak zwanych czakerów, z których każda trwa 7,5 minuty (w przypadku arena polo jest to 6,5 minuty). Pomiędzy nimi mają miejsce 3-minutowe przerwy, które najczęściej wykorzystywane są na zmianę konia. Każdy z zawodników podczas meczu korzysta przeważnie z czterech koni. Po każdorazowym wbiciu piłki do bramki, drużyny zamieniają się połówkami.

Nietypowe odmiany polo

Poza tradycyjną rozgrywką polo, możemy mieć do czynienia z jej nietypowymi odmianami. Zalicza się do nich między innymi polo na słoniach. Brak tutaj jakichkolwiek ograniczeń, jeżeli chodzi o rasę, płeć czy wielkość zwierząt. W rozgrywkach tego typu biorą udział dwie 4-osobowe drużyny. Mecz składa się z dwóch części, każda po 10 minut, pomiędzy którymi ma miejsce piętnastominutowa przerwa. Do gry wykorzystywana jest taka sama piłka oraz kije jak w przypadku klasycznego polo. W przypadku rozgrywek odbywających się pomiędzy mężczyznami, dopuszczalna jest wyłącznie gra jedną ręką – prawą lub lewą. Przepis ten nie obowiązuje w przypadku kobiet. Nad przestrzeganiem reguł gry czuwa sędzia główny, pomocniczy, boczny i dwóch punktowych, którzy odpowiadają za uznawanie ważności goli.

Najniebezpieczniejszym elementem meczu jest nadmierne zbliżenie się do siebie słoni. Aby poskromić zwierzęta, zawodnicy posługują się tzw. ankuszami, czyli podwójnymi ostrogami w formie szpicu i haka. Dodatkowo każdy z zawodników musi mieć na głowie specjalny kask lub kapelusz słoneczny. Historia tego sportu sięga lat 60. XX wieku. Największą popularnością cieszy się w Indiach, Nepalu, Mozambiku oraz Tanzanii. Od 1982 działa Międzynarodowe Stowarzyszenie Polo na Słoniach z siedzibą w Chitwan w Nepalu.

Kolejna ciekawa odmiana omawianego sportu to polo na wielbłądach. W skład każdej drużyny wchodzi tutaj pięciu zawodników. Rozgrywka składa się z dwóch części, każda po 10 minut, pomiędzy którymi następuje trwająca 5 minut przerwa. Do gry wykorzystywana jest gumowa piłka. Od 2002 roku działa Mongolska Federacja Polo na Wielbłądach, która zajmuje się między innymi organizacją pokazowych turniejów.

Warto wspomnieć tutaj także o bicycle polo, czyli polo na rowerach. Sport ten został wymyślony w 1981 roku. Pierwszy mecz na poziomie międzynarodowym miał miejsce pomiędzy reprezentacjami Wielkiej Brytanii oraz Irlandii. Rozgrywka składa się z czterech części, każda po 7,5 minuty. Drużyny zasilane są po 3 lub 4 zawodników.

Zdjęcie wyróżniające: Roderick Eime / Flickr